നായകൻ വില്ലനാണ് ! 

- ഹരി നാരായണൻ മുണ്ടയൂർ

എന്റെ കഥയിലെ നായകൻ - അയാൾ ശക്തനാണ്. അയാൾ എന്നെ വിറപ്പിക്കും.എന്റെ കൈകാലുകളെ തളർത്തും. എന്നെ കിടക്കയിൽ കിടത്തും. അയാൾ എന്നെ ഇടയ്ക്കിടെ യുദ്ധത്തിന് ക്ഷണിക്കും. പലപ്പോഴും ക്ഷണിക്കുന്നത് തുമ്മിക്കൊണ്ടാണ്. ആ ക്ഷണം ഞാൻ സ്വീകരിച്ചാൽ അയാൾ എന്റെ മൂക്ക് ആക്രമിക്കും. എന്റെ മൂക്ക് ചുവപ്പിക്കും. എന്റെ കണ്ണ് നനയ്ക്കും.പിന്നെ അയാൾ ശ്വാസകോശനാഴിയിലൂടെ എന്റെ തൊണ്ടയിൽ എത്തും. അയാൾ അവിടെയും എന്നെ കീഴ്‌പ്പെടുത്തും. പതുക്കെ എന്റെ ചെവി ആക്രമിക്കും. പിന്നാലെ എന്റെ തലയും നെറ്റിയും കീഴ്‌പ്പെടുത്തി അയാളുടെ സംഹാരരൂപം പുറത്തെടുക്കും. അതെ, എന്റെ കഥയിലെ നായകൻ "പനി" യാണ്. ഞാൻ അയാളെ വിളിക്കുന്നതോ "സാദാ പനി " എന്നും. നായകൻ തറവാട്ടിലെ ഇളമുറതമ്പുരാനാണ്. ചിലപ്പോൾ  തല്ലുംപിടിക്ക് വരുമ്പോൾ നായകൻ സഹനടന്മാരായി തലവേദനയേയും ചെവിവേദനയേയും രംഗത്ത് ഇറക്കും. തറവാട്ടിലെ ഇളമുറതമ്പുരാനെ തൊട്ടത് ചോദിക്കാനായി തറവാട്ടിലെ മറ്റു കാരണവന്മാർ ആരും തന്നെ ഇതുവരെ വന്നിട്ടില്ല - ഭാഗ്യം ! 

എനിക്ക് പനി വന്നാൽ 'അമ്മ പിന്നെ ഡോക്ടറാവും.Prescription എഴുതാതെ മരുന്നും തരും. ബന്ധുകൂടിയായ ഡോക്ടർ രാമേട്ടൻ എഴുതിയ " 1501 ഒറ്റമൂലികൾ " ഒന്ന് മറിച്ചുനോക്കും. എനിക്കെല്ലാമറിയാം എന്ന മട്ടിൽ 'അമ്മ മരുന്നും കൊണ്ടുവരും. ഞാൻ വേണ്ട എന്ന് പറയുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ 'അമ്മ എന്റെ മൂക്ക് പിടിക്കും, പിന്നെ ഒരു പ്രയോഗമാണ്. ചിലപ്പോൾ ഈ ഒറ്റമൂലിപ്രയോഗം കൊണ്ടുതന്നെ "നായകനായ വില്ലൻ" രംഗം വിടും. നായകൻ രംഗം വിട്ടില്ലെങ്കിൽ 'അമ്മ എന്റെ നെറ്റിയിൽ ഐസ് കൊണ്ട് ഒരു "മല" തീർക്കും. നായകൻ തന്റെ മുഴുവൻ ശക്തിയുമെടുത്തു ആ "മല" തകർക്കും. അപ്പോൾ 'അമ്മ നെറ്റിയിൽ മൂന്നു ഇഞ്ച് നീളത്തിൽ ഒരു നനഞ്ഞ തുണി വിരിക്കും. വില്ലൻ ആ തുണിയിലെ നനവെല്ലാം വലിച്ചെടുക്കും.

"എന്നെ ഇഞ്ചിഞ്ചായി തളർത്തിയവൻ, എന്നെ  കിടക്കയിൽ കിടത്തിയവൻ, അവനെതിരെ തിരിച്ചടിക്കണം" - എന്റെ മനസ്സ് എന്നോട് പിറുപിറുക്കും. അതിനുവേണ്ടി ഞാൻ ഒരാളുടെ സഹായം തേടും. "ജോസ് ഡോക്ടർ" - ഒരു ചെറിയ ക്ലിനിക്ക് നടത്തുന്ന ജോസ് ഡോക്ടറാണ് ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിലെ ആദ്യത്തെ ഡോക്ടർ. ക്ലിനിക്കിലെ ആ  ചെറിയ മുറിയിലേക്ക് ഞാൻ കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ തന്ന്നെ ഡോക്ടർ ചിരിക്കും. ആ ചിരിയിൽ തന്നെ എന്റെ കഥാനായകൻ പ്രതിരോധത്തിലേക്ക് വലിയും. എല്ലാം മാറ്റിയെടുക്കാം എന്ന മട്ടിൽ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെത്തന്നെ ഡോക്ടർ ചോദിക്കും ;

"എന്താ ഹരീ?"

കഥാനായകൻ എന്നെ കീഴ്പ്പെടുത്തിയ കാര്യം ഞാൻ ഡോക്ടറോട് പറയും. നായകൻ ആക്രമിച്ച എന്റെ മൂക്കും കണ്ണും ചെവിയും ഡോക്ടർ പരിശോധിക്കും. ഡോക്ടർ എന്നോട് നാക്ക് നീട്ടാൻ പറയും. ടോർച്ചടിച്ചു നോക്കി എന്റെ തൊണ്ടയിലെ പരിക്കും ഡോക്ടർ പരിശോധിക്കും.

"അമ്മേടെ വക ഒരു റൗണ്ട് ചികിത്സ കഴിഞ്ഞിട്ട്ണ്ടാവും ല്ലേ ?"

ഡോക്ടറുടെ ചോദ്യത്തിന് ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലയാട്ടും. പിന്നെ നൂറു പേജ് പുസ്തകത്തിന്റെ മാത്രം വലിപ്പമുള്ള ഒരു ചെറിയ ലെറ്റർ പാഡിൽ മൂന്ന് ഗുളികകൾ എഴുതും.

"ആദ്യത്തെ ഗുളിക ഇന്നലെ കഴിച്ചത് തന്നെയാണ്. വീട്ടിലുണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ വാങ്ങണ്ട" - ഡോക്ടർ പറയുന്നത് കേട്ട് 'അമ്മ എന്നെ നോക്കും. ഞാനാണ് ഡോക്ടർക്ക്‌ ഈ മരുന്ന് പറഞ്ഞു കൊടുത്ത് എന്ന മട്ടിൽ ഒരു ചിരി ചിരിക്കും. ഞാൻ ഡോക്ടറോട് പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറയും -

"ഡോക്ടറെ, കാപ്സ്യൂൾ വേണ്ടാ ട്ടോ "

"ഇല്ല, എനിക്കറിയാം, ഞാൻ കാപ്സ്യൂൾ എഴുതിയിട്ടില്ല " - എനിക്കെല്ലാമറിയാം എന്ന മട്ടിൽ ഡോക്ടർ പറയും.

"മൂന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞു വിവരം പറയ്‌, രണ്ടു ദിവസം റെസ്റ്റെടുക്ക്" - ഇത്രയും പറഞ്ഞു ഡോക്ടർ എന്നെ മടക്കിയയക്കും. ഡോക്ടറെ കണ്ട് തിരിച്ചെത്തിയാൽ 'അമ്മ എനിക്കുവേണ്ടി "സ്പെഷ്യൽ റൈസ് സൂപ്പ്" ഉണ്ടാക്കും. "മ്മടെ പൊടിയരിക്കഞ്ഞി" തന്നെ. ഉപ്പിട്ട ആ പൊടിയരിക്കഞ്ഞി കുടിക്കാതെ സ്പൂണുകൊണ്ട് ഇളക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് 'അമ്മ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് തുറിച്ചുനോക്കും. നിനക്ക് ഇനി കഞ്ഞി മാത്രമേ ഉള്ളൂ എന്നായിരിക്കണം 'അമ്മ ഉദ്ദേശിച്ചത്.യാഥാർഥ്യം മനസ്സിലാക്കി തീരെ താല്പര്യമില്ലാതെ തന്നെ ഞാൻ കഞ്ഞി കുടിക്കും.

ഡോക്ടർ പറഞ്ഞ ഓരോരോ മരുന്നും ഒന്നൊന്നായി ഞാൻ വെള്ളത്തിൽ അറിയിക്കും. അലിയിച്ചു കഴിച്ച മരുന്നിന്റെ  കയ്പ്പ് മാറാൻ ഒരു സ്പൂൺ പഞ്ചസാര വായിലിടും. ഒന്ന് വിഴുങ്ങിയാൽ പോരെ ഇങ്ങനെ ബുദ്ധിമുട്ടണോ എന്ന മട്ടിൽ വല്യമ്മ നോക്കും. എന്നെ തളർത്തിയ നായകനെതിരെ ഞാൻ തിരിച്ചടിക്കുകയാണ്. ഒരു നേരത്തെ പ്രയോഗം കൊണ്ടുതന്നെ അയാൾ പിൻവലിയാൻ നോക്കും. ഞാൻ മരുന്ന് കഴിച്ച മൂന്ന് ദിവസവും നായകനെ പരിക്കേൽപ്പിക്കും. അവസാനം അയാൾ തോൽവി സമ്മതിക്കും. മൂന്നാം ദിവസം രാത്രി ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ ഡോക്ടറെ വിളിച്ചു പറയും -
 "ഡോക്ടറെ പണി ഭേദമായി ട്ടോ "

പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ അഞ്ചാം ക്ലാസ്സിൽ മനഃപാഠമാക്കിയ ആ വാചകം ഒരു വെള്ളപേപ്പറിലേക്ക് പകർത്തും. "As I was suffering from fever and headache, I couldn't attend the class for last three days. Please grant me leave for those days..."

ഒന്നുകൂടി വായിച്ചുനോക്കി, അല്ലറ ചില്ലറ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തിയ ശേഷം കമ്പ്യൂട്ടർ സ്ക്രീനിലെ "Publish Post" ബട്ടണിൽ ക്ലിക്ക് ചെയ്തു. ആരും കാണാത്ത എന്റെ ബ്ലോഗിൽ പുതിയ ലേഖനം പിറന്നു - "പനിക്കുറിപ്പുകൾ". മേശപ്പുറത്തു വെച്ചിരുന്ന ചുക്കുകാപ്പി തണുത്തിരിക്കുന്നു. അത് കുടിക്കുന്നതിനിടയിൽ ഏതോ ഒരു പ്രാണി എന്റെ മൂക്കിനുള്ളിൽ കയറി. ഞാൻ ഒന്ന് നീട്ടി തുമ്മി. നായകൻ തന്ന "ക്ഷണപത്രിക" ഞാൻ തിരിച്ചുകൊടുത്തു. നായകൻ അത് മറ്റാർക്കോ കൊടുത്തു. അയാൾ തുമ്മി തുടങ്ങി. പണി വന്നപ്പോൾ ഞാൻ കഴിക്കാതിരുന്ന ഗുളികകൾ മേശപ്പുറത്തുണ്ട്. പല നിറങ്ങളിലുള്ള ആ ഗുളികകൾ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. "സത്യം ഞങ്ങൾക്കറിയാം എന്നാണോ അവർ ഉദ്ദേശിച്ചത്?" മരുന്നുകളെല്ലാം വാരിക്കൂട്ടി ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക് കവറിലാക്കി ജനൽ തുറന്ന് തൊടിയിലേക്ക് നീട്ടിയെറിഞ്ഞു.

നായകനായ വില്ലൻ - അവൻ ഇനിയും വരും, തീർച്ച !

എന്റെ ബസ് യാത്രകൾ...

ഒരു കൺസഷൻ കുട്ടിയിൽ നിന്ന് ഫുൾ ടിക്കറ്റുകാരനിലേക്കുള്ള എന്റെ വളർച്ച ......

- ഹരി ഗോപിനാഥ്‌

"കൊട്ടേക്കാട് - വരടിയം റൂട്ടിലോടുന്ന എല്ലാ ബസുകൾക്കും, അതിലെ "സ്നേഹനിധികളും"  " വിശാലമനസ്കരും"  കണ്ടക്ടർമാർക്കും ഞാൻ എന്റെ ഈ അനുഭവക്കുറിപ്പ് സമർപ്പിക്കുന്നു ".

എന്റെ ബസ്  യാത്രകളുടെ ചരിത്രം തുടങ്ങുന്നത് ഞാൻ ആറാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ്. മകനെ ഒരു ബാലഭാസ്കർ ആക്കണം എന്ന  അമ്മയുടെ ആഗ്രഹം നിറവേറ്റാനായി "വയലിൻ" പഠിക്കാൻ പോയിരുന്ന നാളുകൾ...കൊളങ്ങാട്ടുകരയിൽ നിന്ന് പാട്ടുരായ്ക്കലിലേക്കുള്ള യാത്ര...മിക്കവാറും പോയിരുന്നത് ഒരൊറ്റ ബസ്സിൽ.... ""അതുൽ വിക്രം".  വലിയ ബസ്, തിരക്ക് കുറവ്, സർവോപരി മാലാഖയെപ്പോലെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കണ്ടക്ടർ. ഫുൾ ചാർജ് കൊടുത്താലും ഒരു നുണക്കുഴി ചിരിയോടെ പകുതി കാശ് തിരിച്ചു തരുന്ന നല്ലൊരു  മനുഷ്യൻ.പക്ഷെ വയലിനിലുള്ള എന്റെ "താല്പര്യക്കൂടുതൽ"  പഠിച്ചിരുന്ന സ്‌ഥാപനം ഒറ്റയടിക്ക് താഴിട്ടതുകൊണ്ടും വയലിൻ പഠനവും സുഖയാത്രയും തീർന്നുകിട്ടി.

കാലചക്രം  തിരിഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. വിഷുവും, വർഷവും തിരുവോണവും മാറി മാറി  വന്നു.  മൂക്കിനുതാഴെ മീശ കിളിർത്തു തുടങ്ങി....  പേരാമംഗലം സ്‌കൂളിലെ  ആറു വർഷത്തെ പഠനത്തിനു ശേഷം, എസ്.എസ്.എൽ. സി എന്ന കടമ്പയും  തൃശൂരിലെ  വിവേകോദയം സ്കൂളിൽ ചേരാൻ  തീരുമാനിക്കുന്നു.

കൺസഷൻ കാലം : അഥവാ തീരാ സമരങ്ങളുടെ വേലിയേറ്റം....

കൊളങ്ങാട്ടുകരയിൽ നിന്ന് വിവേകോദയത്തിലേക്കുള്ള ഓരോ ബസ് യാത്രയും അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ഓരോ അധ്യായങ്ങളായിരുന്നു. ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ തോളത്തു കൈയിട്ട് നിന്ന് സംസാരിച്ചവൻ തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം ബസ്സിന്റെ ഹോൺ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ നമ്മളെ വല്ലാത്തൊരു പൈശാചികതയൊടെ അകറ്റിമാറ്റി, ആദ്യം കയറാൻ മത്സരിക്കുന്ന മാജിക് കണ്ടത് ഈ നാളുകളിലായിരുന്നു. 

വാഗൺ ട്രാജഡിയുടെ പുനരവതരണങ്ങൾ ആയിരുന്നു ഓരോ ബസ്സുകളും. ബസ്സിലേക്ക് ഇടിച്ചുകയറാൻ കാത്തുനിൽക്കുന്ന പത്തു പതിനഞ്ചുപേരിൽ നിന്ന് വലിയ ബാഗുമായി പോരാടി നേടിയ വിജയങ്ങളായിരുന്നു ഓരോ ബസ് യാത്രയും."Survival of the fittest" , "കൈയ്യൂക്കുള്ളവൻ കാര്യക്കാരൻ "എന്നിങ്ങനെ മനസ്സിൽ ഉശിരൻ മുദ്രാവാക്യങ്ങൾ മുഴക്കി ഓരോരുത്തരേയും ഉന്തിയും തള്ളിയും വകഞ്ഞും മാറ്റി ബസ്സിന്റെ ചവിട്ടുപടിയിൽ കാല് വയ്ക്കുന്നതോടെ ബസ് യാത്രക്കുള്ള യോഗ്യത നിങ്ങൾ നേടിയെടുക്കുന്നു. തോളത്തു കയറ്റിവച്ചിരുന്ന കിലോക്കണക്കിന് വരുന്ന "പഠനഭാരം" സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന ഏതെങ്കിലും ഒരു ദയാലുവിന്റെ കൈയ്യിൽ പിടിക്കാൻ ഏൽപ്പിക്കുക, അഥവാ തലയിൽ കെട്ടി വയ്ക്കുക എന്നതാകണം ബസ്സിൽ കയറിക്കഴിഞ്ഞാൽ ആദ്യ അജണ്ട. അതിനുശേഷമാണ് ബസ് യാത്രകളിലെ സുപ്രധാന രംഗം. ഇതുവരെ നേരിട്ടതും ഇനി ജീവിതത്തിൽ നേരിടാൻ പോകുന്നതുമായ പ്രശ്നങ്ങളെല്ലാം എത്രയോ ചെരുതെന്നു നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുന്ന ഒരു രംഗമാണിത്. "Meet the conductor" അഥവാ കണ്ടക്ടറുമായുള്ള മുഖാമുഖം. യൂണിഫോമിട്ട്, വിരലുകൾക്കിടയിൽ രണ്ട് രൂപയും തിരുകി നിൽക്കുന്ന  വിദ്യാർഥികളെ കാണുമ്പോൾ ചെകുത്താൻ കുരിശ് കണ്ട മട്ടിൽ അയാളുടെ ഒരു നോട്ടമുണ്ട്. പറ്റുമെങ്കിൽ രണ്ട്‌ താക്കീതും ഉഗ്ര ശാസനവും കണ്ടക്ടർ സാറിന്റെ വകയായിട്ടുണ്ടാകും. ഇതിനിടയിലേക്കാണ് ബസിൽ ഒരു പണിതുമില്ലാതെ ഇരിക്കുന്ന അമ്മാവന്മാർ രംഗപ്രവേശനം ചെയ്യുന്നത്. അല്ലെങ്കിലേ മൂത്തിരിക്കുന്ന കണ്ടക്ടർമാർക്ക് എരിതീയിൽ എണ്ണയൊഴിച്ചുകൊടുക്കുക എന്നതാണ് ഇത്തരക്കാരുടെ ദൗത്യം. ഇവരെയൊക്കെ മറികടന്ന്, പൂരത്തെ വെല്ലുന്ന തിരക്കിനേയും അതിജീവിച് തൃശൂരിൽ "ബിനി" സ്റ്റോപ്പിൽ ഇറങ്ങുന്നതോടെ ചന്ദ്രനിൽ ആദ്യം കാലുകുത്തിയ നീൽ ആം സ്ട്രോങ്ങിനെക്കാൾ ആഹ്ളാദത്തിമിർപ്പിലായിരിക്കും എന്റെ മനസ്സ്. ഈ ബസ് യാത്രകൾക്കിടയിൽ എത്രയെത്ര കണ്ടക്ടർമാരെ കണ്ടു.... നേരിട്ടു...സഹിച്ചു. അവരിലൊരാളായി ആദ്യം പറഞ്ഞ മാലാഖയും ഉണ്ടായിരുന്നു. മാലാഖയ്ക്കുള്ളിലെ ചെകുത്താനെ കാണാൻ സാധിച്ചതും ഈ കൺസഷൻ കാലത്തു തന്നെ. രണ്ടു രൂപ കൈയിലേക്ക് വച്ചുകൊടുക്കുമ്പോൾ മാലാഖ പതുക്കെ ചെകുത്താനാകുന്ന മഹേന്ദ്രജാലം ഏറെ അത്ഭുതത്തോടെയാണ് ഞാൻ കണ്ടത്. ഹയർ സെക്കൻററി ,  ഐ.പി. സി. സി പഠനകാലം ഇങ്ങനെ നിത്യസമരങ്ങളുടേതായിരുന്നു.... പോരാട്ടങ്ങളുടെയും......

ഫുൾ ടിക്കറ്റുകാരനിലേക്കുള്ള വളർച്ച :-

ആർട്ടിക്കിൾഷിപ്പ് തുടങ്ങുന്ന കാലത്താണ് കൺസഷനിൽ നിന്ന് ഫുൾ ടിക്കറ്റുകാരനിലേക്കുള്ള എന്റെ വളർച്ച തുടങ്ങുന്നത്. വീട്ടിലൊരു earning member ആയി എന്നേയും എണ്ണിത്തുടങ്ങിയ നാളുകൾ. ഫുൾ ടിക്കറ്റുകാരനായ ഞാൻ മറ്റൊരു "ജീവി" തന്നെയായിരുന്നു. അന്നുവരെ ഞാനും കൂടി ഭാഗമായിരുന്ന കൺസഷൻ വർഗത്തെ കടുത്ത പുച്ഛത്തോടെ നോക്കിത്തുടങ്ങിയ നാളുകൾ, സീറ്റിനുവേണ്ടി നടത്തിയ ഉഗ്രയുദ്ധങ്ങൾ, പോരാട്ടങ്ങൾ... അത്രയും കാലം രണ്ടു രൂപയുടെ ചില്ലറ തുട്ടുകൊടുത്തിട്ട്, ഇനി തൊട്ടു പത്തുരൂപ കൊടുക്കണമല്ലോ എന്ന വല്ലാത്തൊരു "മനസ്സിൽ കുത്ത് " , എന്നിവ ഈ കാലത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകളാണ്. ബാഗിന്റെ വലിപ്പം കുറയുന്നു, യാത്ര സുഖകരമാകുന്നു. കണ്ടക്ടറുടെ വിരട്ട്, അതിനുശേഷമുള്ള മാനഹാനി എന്നിവ തീരുന്നു. എന്നിങ്ങനെ ഫുൾ ടിക്കറ്റുകാരനായ ഞാൻ അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന "പ്രിവിലേജുകൾ" ഏറെയാണ്. ബസ് യാത്രകളെ പറ്റി ഓർക്കുമ്പോൾ ഒഴിച്ചുകൂടാനാവാത്ത ഒന്നാണ് വൈകുന്നേര യാത്രകൾ. വൈകുന്നേരത്തെ  യാത്രകളുടെ പ്രധാന ആകർഷണം കുടിയന്മാരാണ്. അവർ ഉറക്കെ വിളിച്ച പറയുന്ന ആത്മഗതങ്ങളും, കണ്ടക്ടറുമായി ഉണ്ടാക്കുന്ന തർക്കങ്ങളും പലപ്പോഴും ബസ്സിൽ ചിരിയുടെ അലയൊലികൾ തന്നെ തീർക്കാറുണ്ട്. പക്ഷെ ഇവരുടെ സാമിപ്യം അത്ര സുഖകരമായ ഒരനുഭവമല്ല. ഇത്തരക്കാരുടെ തിരുവായിൽ നിന്ന് "കുത്തിയൊലിക്കുന്ന സുഗന്ധം" നമ്മെ പുളകിതരാക്കാൻ പോന്നതാണ്. ആ സുഗന്ധത്തിന് ഇരയാകാൻ വിധിക്കപ്പെടുന്നവൻ, ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ വായതുറപ്പിച് ഈരേഴുപതിനാല് ലോകവും കണ്ട യശോദയുടെ അവസ്‌ഥയിലാകുന്നു. ഈരേഴുപതിനാലു ലോകവും, ഈ പ്രപഞ്ചം ഒട്ടാകെയും നമ്മെ കാണിക്കാൻ തകശേഷിയുള്ളതാണ് ആ ഗന്ധം. ഇതെല്ലാം മറികടന്ന്, വിയ്യൂരും, പാമ്പൂരും, പോട്ടോരും , കുറ്റൂരും, കൊട്ടേക്കാടും കഴിഞ്ഞു കൊളങ്ങാട്ടുകര വായനശാലയിൽ എത്തുന്ന ഞാൻ ചവച്ചുതുപ്പിയ "Bubble-Gum"ന് സമാനമാകാറുണ്ട്. എങ്കിലും എനിക്കിഷ്ടമാണ്... ഓരോ യാത്രയും.... ഇടിച്ചുകുത്തുന്ന തിരക്കിനിടയിലും ഉയരുന്ന തമാശകളും, പൊട്ടിച്ചിരികളും, സൗഹൃദങ്ങളും, സന്തോഷങ്ങളും... ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ പതിപ്പാണ് സുഖ ദുഃഖ സമ്മിശ്രമാണ് ഓരോ ബസ് യാത്രയും !!! ഇനിയും ബസിൽ കയറണം, കാശുകൊടുക്കാതെ കണ്ടക്ടറെ പറ്റിക്കണം. തിരക്കിനിടയിൽ നിന്ന് സീറ്റ്‌ പിടിക്കണം. ബാഗ് ഒതുക്കിവെക്കണം, ഓരോ ബസ് യാത്രയിൽ നിന്നും ഒരോന്ന് പഠിക്കണം....

അപ്പം ശരി ! പൂവ്വാ റൈറ്റ് !!!